Afronden, afscheid nemen, afkicken

We zijn inmiddels al aardig wat weken terug in Nederland, hoog tijd om de laatste week van de reis ook in de blog te zetten... Gelukkig heb ik in Kenia aantekeningen gemaakt, zodat ik nu iets meer dan alleen mijn geheugen heb om op te vertrouwen.

Toen we op zondag terugkwamen uit de gastgezinnen, was er een andere groep Nederlands aangekomen, ook van Opin. Zij verbleven op dezelfde school als wij, en zouden verdergaan met de projecten waar wij aan gewerkt hadden. Op maandag gingen wij ook nog gewoon aan het werk op de school en in het weeshuis.

Dinsdag was het voor ons een andere dag. 's Ochtends vertrokken we met twee matatu's naar plek met een prachtig landschap, ongeveer anderhalf uur buiten Nyeri. Daar gingen we naar een waterval toe wandelen. Na een redelijk vermoeiende tocht konden we het niet laten om te gaan zwemmen, wat echt super was. Alleen hadden we daar van tevoren natuurlijk geen rekening mee gehouden, waardoor we geen handdoek of droge kleding bij ons hadden. Gelukkig werden we door het lopen weer redelijk warm. Na de hike hebben we een rescue home in de buurt opgezocht, waar de Opingroep van vorig jaar gewerkt heeft. Een rescue home is een plek waar wezen en andere kinderen, bijvoorbeeld een gehandicapt jongetje wiens ouders niet voor hem wilden of konden zorgen, tijdelijk terecht kunnen voor er ergens een plaats voor hen gevonden is. De meeste kinderen waren naar school toen wij er waren, maar we hebben er toch een paar gezien. Verder waren we vooral ook heel erg blij met de warme maaltijd die we kregen als lunch. We zijn ook nog eventjes naar het nabijgelegen health center gelopen. Het is een soort ziekenhuisje, maar dan voor kleine behandelingen of noodgevallen, bijvoorbeeld bevallingen. Voor bijvoorbeeld grote operaties moet je echt naar een ziekenhuis, in het health center is het niet de bedoeling dat mensen er langer dan een dag of twee blijven.

Woensdag was onze laatste werkdag, en we mochten zelf kiezen waar we heen wilden. Ik koos voor de school, lekker hard werken, ik voelde me daar toch altijd nuttiger dan in het weeshuis. Omdat de andere groep er nu ook bij was waren we wel met een hele grote groep, waardoor we elkaar eigenlijk een beetje in de weg liepen. Dat was wel jammer. Toch het gevoel dat we het goed afgesloten hebben. Het eerste lokaal was af en het tweede lokaal was ook al heel ver, de andere groep heeft dat werk kunnen afmaken toen wij weg waren.

Op donderdag zijn we met de hele groep langs de twee werkplekken gegaan, zodat iedereen kon zien hoe alles nou uiteindelijk geworden was. Ook konden we die dag de spullen, die we met het extra sponsorgeld dat iedereen had opgehaald hadden gekocht, naar het weeshuis brengen. Daar wachtte ons een verrassing. De beheerster van het weeshuis en een paar van de kinderen, die er inmiddels in wonen, waren gekomen om de spullen in ontvangst te nemen en om het weeshuis een soort van te openen, ook al was het nog niet helemaal af. De spullen die we gekocht hadden waren heel welkom. Denk bijvoorbeeld aan een koelkast, een gasfornuis, keukengerei en bestek etc., tandenborstels, gordijnen, matrashoezen voor bedplassers en nog veel meer. Er is ook een bank besteld voor in de woonkamer, maar die moest nog gemaakt worden.
Daarna zijn we ook nog langs de school gegaan. Daar hebben we allemaal cadeautjes gegeven aan de kinderen en de school, en er werd speciaal voor ons een boom geplant.
Toen was het tijd om te gaan, en op de school waar we sliepen onze tassen in te pakken en afscheid te nemen van de meisjes en het personeel. Iedereen heeft veel van z'n kleren achtergelaten voor Keniaanse mensen, als het goed is zijn ze terechtgekomen bij een weeshuis. 's Avonds na het eten hebben we afscheid van iedereen genomen, want de volgende ochtend gingen we naar Samburu!

Samburu is een prachtig safaripark, waar we met een grote bus naartoe zijn gereden. Van het begin van het park tot het resort was eigenlijk al meteen onze eerste safaritocht. Ook gelijk al mooie dieren gezien! Toen we in het resort zelf waren, was alles prachtig en luxe, een goede plek om een beetje af te kicken van de Afrikasferen en weer een beetje te wennen aan westerse gewoontes, maar dan nog wel in een Afrikaans landschap tussen Keniaanse mensen. Ja, het landschap was echt het landschap dat je je voorstelt als je aan Afrika denkt. Een droge vlakte, met daaromheen bergen, en tussendoor kleine bomen en struiken. Door het park loopt ook een rivier, waaromheen het veel groener is. We bleven er tot en met zondagmiddag, en we hebben dat weekend nog twee echte safaritochten gemaakt. We hebben van alles gezien: kuddes zebra's en giraffen, wilde honden, kleine cheeta's op een paar meter afstand van de bus, zwijnen ('Pumba's), apen, bijzondere vogels, antilopes, twee leeuwinnen, olifanten... Bij die olifanten hebben we ook een paar kleintjes gezien, een keer liep er een kudde van zeventien vlak voor onze bus over de weg heen, en ze staken daarna de rivier over. Prachtig om te zien. Maar het hoogtepunt was voor mij een luipaard die in een boom zijn prooi, een antilope, op zat te eten. We konden echt in het lichaam kijken, op de foto's zijn de ribben te tellen.
Verder bestond het weekend uit relaxen, napraten over alles wat we gedaan hadden en heel veel lekker eten. Van tevoren leek het me gaaf maar overbodig, maar het bleek wel dat het veel fijner is om eerst nog even een paar dagen met z'n allen in een andere omgeving te zijn voor de reis terug naar Nederland.

Toen we maandag 21 juli op Schiphol kwamen, was het afscheid wel een beetje emotioneel. Bijzonder hoe je binnen drie weken een enorm hechte groep kunt worden. Gelukkig zien we elkaar volgende week weer, dan is de 'terugkomdag' van Opin, waarop we onder andere workshops krijgen en waarop ons wordt uitgelegd hoe het verdergaat met het natraject. Eigenlijk hebben we het nog helemaal niet afgerond, we hebben nog even de tijd om verder af te kicken.