Host family

Vrijdagochtend rond 11 uur werden Merel en ik opgehaald door de vrouw van ons gastgezin, Ruth. Van tevoren hadden we niets gehoord over waar het gezin woonde, hoe welgesteld ze waren, of ze kinderen hadden en hoe oud/hoeveel dan. Alles was dus een verrassing! Onze familie bleek heel dichtbij te wonen, in de wijk aan de overkant van de straat. Het huis leek ons voor Kenianen redelijk normaal, niet groot en niet klein. Er stonden best wat banken en stoelen, en daartegenover een kast met een tv'tje erin. Die tv bleek de rest van het weekend niet meer uit te gaan, behalve 's nachts en tijdens het bidden voor het eten. Ook tijdens het eten stond hij gewoon aan. De hele middag hebben we dan ook niet veel meer gedaan dan tv kijken, een rondje maken door de buurt, een beetje praten en vooral eten. Dat eten begon vlak na elven, toen we er net waren. Drie boterhammen en gebakken ei, en daarna een hele schaal vers fruit. Dat was niet al te lang na ons ontbijt, we dachten dat het een vroege lunch was, maar het was alleen een tussendoortje.. Zo'n anderhalf uur later kregen we ineens nog de echte lunch, een enorm bord met ugali (maïsmeel) met bonen en groente. Na heel wat Nederlands overleg over onbeleefdheid hebben we toch maar gevraagd of we daar een beetje van mochten laten staan. Was niet erg gelukkig. Daarna hebben we gewacht tot de kinderen terug waren van school, zij kwamen rond 5 uur. Noël (8) en Joël (3), allebei jongens. In het begin waren ze wat verlegen, en de jongste sprak sowieso nog geen Engels, maar die ging wel steeds enthousiaster Swahili of Kikuyu tegen ons praten. We werden wat interessanter toen ze erachter kwamen dat ze spelletjes konden spelen op onze telefoons. Later kwam ook Patrick thuis van z'n werk, en we hebben met z'n zessen gegeten en daarna hebben we foto's aan elkaar laten zien. Toen maar vroeg gaan slapen, want de volgende ochtend zouden we om half 8 meegaan naar de school waar Patrick lesgaf. Dat slapen was anders dan we hadden verwacht. Onze kamer stond volgebouwd met een stapelbed en een normaal bed, en we deelden hem met de jongens, terwijl het op de school allemaal strikt gescheiden is. De jongens sliepen samen in een bed en Merel en ik een andere, het bovenste bed van het stapelbed werd om een of andere reden niet gebruikt. Maar goed, het was maar voor twee nachtjes, dus prima.

Op zaterdag hadden alleen de oudere leerlingen les. Volgens Patrick konden we wel bij wat andere leraren meekijken, hij sprak zelf Swahili in de klas. Na het ochtendritueel van wat liedjes enzo werden we in de lerarenkamer achtergelaten, een enorm chaotische ruimte met een bureau en daarop een 30 centimeter hoge laag van boeken en schriften, waar we na 'just a minute' opgehaald zouden worden. Na meer dan een uur zaten we er alleen nog dus zijn we maar over het terrein gelopen, maar dat was niet zo groot. Gelukkig kwam Patrick toen ook naar buiten en zei hij dat we wel even met John, iemand die we nog niet kenden, mee konden lopen naar het nabijgelegen dorpje. Onderweg kwamen we allemaal bekenden van John tegen, en we werden meteen aan iedereen voorgesteld als zijn vrienden uit Nederland. Terug uit het dorp hadden we weer niks te doen en gingen we maar zitten schrijven in de lerarenkamer. Uiteindelijk mochten we bij de drie klassen die les hadden even langskomen, en wat vertellen over onszelf en ons land. Het bleek dat ze in groep 8 echt leren over Nederland, dat hoort bij de nationale lesmethode. Echt leuk! We kregen dus redelijk diepgaande vragen, bij de andere twee klassen (6 en 7) ook trouwens. Over politiek en economie, het schoolsysteem, terrorisme en corruptie, dat soort dingen. Schijnbaar leren ze ook over onze bloemen, er werd een aantal keer gevraagd hoeveel soorten bloemen er in Nederland groeien. Euh, 1000? Alle klassen wilden dat we wat voor ze gingen zingen. Bij de laatste klas gaven we het weigeren maar op, en hebben we de kinderen 'hoofd, schouders, knie en teen' geleerd. En helaas werd er ook gevraagd hoe we ons voelden na de wedstrijd tegen Argentinië. Tsja. Op de school zaten trouwens ook twee albino's, broer en zus, die stiekem toch best interessant waren. Maar we hebben natuurlijk geprobeerd niet teveel op ze te letten. Na onze lesjes gingen we terug naar huis, en hebben we weer lang tv gekeken. De jongetjes werden wel irritant, want ze wilden al onze spullen hebben, en begonnen ze steeds af te pakken. De moeder vond hen blijkbaar ook vervelend, vooral omdat Joël zijn middagdutje niet wilde doen. Na een tijdje liep ze de woonkamer in en zei ze tevreden dat hij eindelijk sliep omdat ze hem had geslagen. We wisten dat dat hier gebeurde, maar in dit gezin hadden we het niet verwacht.
Pas 's avonds gingen we wat doen, een klein wandelingetje, Patrick wilde ons de maan laten. Super mooi! We kwamen natuurlijk weer allemaal vrienden tegen, Mike die erop stond dat we zijn gezin zouden ontmoeten en deze keer ook wat jongens van 18 en 19. Dat was wel leuk, want we hadden nog helemaal geen leeftijdgenoten gesproken in Kenia. Bij het avondeten kregen we net als bij de lunch chapati's, een soort vette pannenkoeken. Ruth had ze speciaal voor ons gemaakt omdat we vrijdag hadden gezegd dat we dat heel lekker vonden.

De wedstrijd tegen Brazilië hebben we niet gekeken, omdat we zondag al om half 8 in de kerk moesten zijn. Deze keer was het een katholieke, en de hele mis was in het Swahili. Gelukkig duurde hij maar ruim anderhalf uur. Daarna kwam een van de jongens van de vorige avond nog even met ons praten, maar hij ging ineens tegen Merel zeggen dat ze mij katholiek moest maken, en daarna probeerde hij mij te overtuigen. Dat verpeste het wel een beetje dus gingen we maar weg. Die ochtend zijn we nog op bezoek gegaan bij Mike, en hebben we zijn kinderen en vrouw ontmoet. Hun huis was echt super klein. In de woonkamer pasten net twee banken, een tafel en natuurlijk weer een tv die nooit uitging. Wel leuk om in twee verschillende huizen te zijn geweest, we hebben nu wel het idee dat Patrick en Ruth aan de rijke kant van gemiddeld zitten. Ze hadden namelijk ook een laptop, tablet en telefoon, alleen geen auto. Voor de lunch gingen we weer terug, en het was ons plan om daarna cadeautjes te geven zodat we snel weer naar de school konden. We vonden het namelijk wel weer genoeg geweest. Toen moesten we ineens nog weer naar de kerk, om met jongeren te praten ofzo. Daar hadden we niet zo'n zin in, maar het was wel leuk. Beetje pingpongen, en luisteren bij een repetitie van het jeugdkoor. Omdat het weer Swahili was faalden onze pogingen om mee te doen wel behoorlijk. Na de kerk zetten Ruth en Patrick ons toch echt af bij school, en konden we gaan luisteren naar de verhalen van de rest.